Ik heb een jaar geleden met mijn vrouw een coalitieakkoord gesloten. Zij wilde graag een nieuwe keuken en ik droomde al een tijd van een nieuwe auto. Voor de financiering hadden we een strak plan: we hadden de afgelopen jaren wat spaargeld opgebouwd en voor het overige hadden we van de bank groen licht voor een verhoging van onze hypotheek. Zo konden we allebei onze zin krijgen.

Maar ja, soms zit het wel eens tegen en werden we plots geconfronteerd met een dak lekkage, waarvan de reparatie een behoorlijke duit zou gaan kosten.

Alle hens aan dek dus, want de nieuwe keuken moest en zou er komen en ik wilde persé naar de showroom om mijn nieuwe auto te bestellen.

Dus terug naar de bank, om wat extra euro’s bij te lenen.

En u begrijpt het al: die bleek niet zonder meer bereid om de hypotheek nog verder te verhogen.

Ieder weldenkend mens zou in dezelfde schoenen staande, net als ik ervoor gekozen hebben om keuzes te maken? Hoe pijnlijk het ook is, om iets waar je je zinnen op hebt gezet, te durven prijsgeven?

Gelukkig heb ik geen last van prestigedrang en heb ik een te nuchter boerenverstand om dus van de nieuwe (u raadt het al) keuken af te willen zien.

Alle gekheid op een stokje en u in de waan latend of mijn privé-situatie fake of reality is, u zult ongetwijfeld het collegebeleid van de afgelopen jaren hierin hebben herkend.

Een college, begeesterd door een te ambitieus coalitieakkoord.

Een college dat met grote gretigheid en geldingsdrang de uitvoering daarvan oppakt.

Een college dat driftig met geld smijt, ook als dat niet echt het belang van de burger dient.

Een college, dat zich niet gehinderd weet door waarschuwingssignalen van deskundigen.

Een college, dat vooral focust op een kritiekloze raadsmeerderheid van enkel de coalitiepartijen.

Een college dat zo acteert, vraagt erom dat de wal het schip keert!

En het mag dan ook geen verrassing zijn door de financiële waakhond genadeloos en onverbiddelijk te worden afgestraft.

De provincie heeft ons onder preventief toezicht gesteld en dat is niet mals. Het is een niet mis te verstane boodschap: het college is ontmaskerd, is in het hemd gezet en zou hier met schaamrood op de kaken moeten zitten.

Ik had tijdens de raadscommissie van vorige week dan ook minstens een openlijk mea culpa verwacht, maar helaas, niets kwam ook maar enigszins in die richting. Bij herhaling worden externe oorzaken genoemd zoals de tegenvaller in de jeugdzorg en de te starre houding van de provincie.

Een gebrek aan zelfreflectie of boter op het hoofd? Of een combinatie van beiden? Vult u zelf maar in. In elk geval kan de kiezer daar binnenkort met het rode potlood duidelijkheid over geven. Het is de hoogste tijd voor verandering.

Maar dat alles neemt niet weg, dat we naast de kater van het preventief toezicht ook nog aan de bak moesten om de begroting te repareren…ter voorkoming van nog groter onheil.

En plots wisten college en coalitiepartijen ons, GroenLinks en de overige oppositiepartijen, weer te vinden. Voor het zoet werden we buiten gehouden, maar voor het zuur zijn we wel welkom.

En wat zou het makkelijk zijn geweest om die uitnodiging af te wijzen, en een houding aan te nemen van “eigen schuld, dikke bult” en “sop het je nu ook maar zelf op”.

Maar nee, zo zit GroenLinks niet in elkaar, zo staan wij niet in de wereld. En ook al hebben wij de begroting 2018 afgewezen, zijn wij het oneens met de daarin gemaakte keuzes, zien wij dat het beter kán en beter móet: wij gaan onze verantwoordelijkheid niet uit de weg om op zoek te gaan naar oplossingen. Daarvoor is onze betrokkenheid met de stad te groot, en zijn wij te zeer begaan met het wel en wee van onze burgers.

In korte tijd is er, mede dankzij de tomeloze inzet van de ambtelijke ondersteuning tijdens dagen dat anderen kerst vierden en met leuker dingen bezig waren (ook al bekende iemand in alle eerlijkheid het geen straf te vinden om niet met schoonmoeder onder de kerstboom te hoeven zitten), is er dankzij die inzet een pakket aan redding maatregelen tot stand gebracht, dat mogelijk afdoende is om alsnog goedkeuring te verkrijgen voor de begroting.

Hoewel er GroenLinks veel aan gelegen was, om enkele in onze ogen ongewenste besluiten teruggedraaid te zien, bleek dat deels irrealistisch of zelfs juridisch onaantastbaar, of werd door de coalitiepartijen afgehouden. Op de herhuisvesting van ambtenaren en bestuur mocht niet worden beknibbeld en het handjevol topsporters in de Sportzone moest nog verder worden gelauwerd. Jammer en niet in het belang van de burger.

Wij hebben ons erbij neer gelegd, dat het maken van echte keuzes werd doorgeschoven en dat de nieuwe raad aan de lat staat voor een verlaging van het investeringsvolume met 10 miljoen euro en de nadere concretisering daarvan. Hopelijk dat wij dan een duidelijker stempel op de uitkomst kunnen drukken. En dat is ook heel hard nodig, want er zijn te veel maatregelen, die – ik herhaal het nog maar eens – onvoldoende het belang van onze burgers dienen.

Binnen die opgelegde, beperkte, speelruimte hebben wij onze inzet vervolgens gericht op een pakket maatregelen van de minste pijn. En daarin zijn wij in de gegeven omstandigheden redelijk geslaagd. GroenLinks zou dan ook met het voorliggend pakket schoorvoetend akkoord kunnen gaan, zij het dat wij de zoveelste aanslag op het cultureel voorzieningenniveau echt niet zien zitten. Het Poppodium Volt is al tegen de muur gezet en nu dreigt de bibliotheek een domper te krijgen van 2,5 ton.

Behalve maatschappelijk zeer ongewenst, is het ook niet begrijpelijk dat het college hiermee komt, immers niemand van de voorbereidingsgroep is op het onzalige idee gekomen om op het cultuurbudget nog verder te willen beknibbelen. Bovendien lijkt het niet onoverkomelijk, om deze bezuiniging uit het lijstje te schrappen, want onder de streep blijven we dan nog steeds voldoen aan de gestelde opgave.

Ik kom tot een afronding en vat samen:

GroenLinks was, is en blijft het oneens met de in de begroting gemaakte keuzes, maar wij staan nu voor de dure opgave, om er in de gegeven situatie het beste van te maken. In die afweging komen wij tot de conclusie, dat wij redelijkerwijs zouden kunnen instemmen met het voorliggende pakket herstelmaatregelen, in onze ogen een uitkomst van de minste pijn, zij het dat de bezuiniging op cultuur voor ons wel een struikelblok vormt.

Om in de beeldspraak van mijn openingswoorden af te sluiten:

Het dak is gerepareerd, de nieuwe auto kan worden afgehaald in de showroom, maar achteraf bezien eet ik toch liever een zelf gekookte pot dan het voordeelmenu van de afhaalchinees.

 

Math de Loo - Raadslid, GroenLinks